2020
Ook in de Corona tijd werd het spannend in huize Geerts. Mark moest in thuisisolatie omdat hij koorts had, afscheiden van de rest van het gezin en tegelijkertijd had Mees een grote epileptische aanval. Pfff, wat zijn we blij dat adrenaline bestaat. Dan word je zo scherp, en hoefde we geen ambulance te bellen. Want hoe had ik nou mee kunnen gaan terwijl Mark met koorts in bed lag misschien wel Corona en er nog 3 kids in huis. Voor Mees was dit de start van 2 weken ziek zijn, gelukkig voor Mees zijn doen was deze niet zo heftig. Hij kon zelf zijn saturatie op pijl houden. Wat we bij andere virussen wel zien is dat hij dat niet kan. Of dit Corona was, geen idee. Nu achteraf hopen we dat natuurlijk wel. Mees zou Mees niet zijn als dat dan alles was. Dit werd opgevolgd door een Mic-key wissel wat niet lukte waardoor we met het hele gezin naar Groningen onderweg waren om het gaatje op te rekken. Daarna kwam Mees met een grote aanval in het ziekenhuis en bleek hij een abces aan zijn PEG te hebben. Gelukkig konden we met antibiotica naar huis. Helaas was dit niet voldoende en reden we de volgende avond weer met het hele gezin naar het ziekenhuis. Maar nu, met slaapzakken omdat het avond was, naar de EHBO bij ZGT Almelo, waar het abces losgemaakt moest worden. Zo naar als dat klinkt voelde dat ook voor Mees. Wat een ongelooflijke bikkel is het toch. 
We zien dus dat Mees van het een in het ander gaat en er steeds nieuwe dingen verschijnen waar we geen idee van hadden dat dat ook nog zou kunnen. Medisch zijn we inmiddels op het gebied van Mees enorm geschoold. Voor Mees zijn we heel blij als we 4 goede dagen op rij hebben. We weten inmiddels uit ervaring dat er waarschijnlijk daarna wel weer wat volgt. Wat weten we niet, dat zien we wel als we daar zijn. We volgen Mees in zijn route en zoals de artsen gelijk in het begin al zeiden: Mees zal het laten zien.
